“In het verleden gebeurt niets meer”, aldus Eckhart Tolle,

 maar toch is het soms goed om terug te kijken op bijna 80 jaar Leven!

Geboren, midden in oorlogstijd in Amsterdam, dank ik mijn over-leven vooral aan een tante, die in die jaren bij kruidenier “de Gruyter” werkte. Zij kon aan bruine bonen komen, zodat ik te eten had. Wel heel eenzijdig, maar dat waren dan ook mijn eerste jaren, overspoeld door veel verdriet door het verlies van 4 broertjes en zusjes, maar ook door een zeer verbitterde vader en een moeder die heel vaak ziek was.

Maar juist zij leerde mij om niet stil te staan bij ellende, maar om ruimte te creëren in mijn hoofd én om mij heen, door contacten te leggen en een luisterend oor te zijn voor anderen.

Zij leerde mij Geluk te herkennen wanneer er zaken ge-lukt waren, door wat je zegt en doet, door in harmonie te zijn met elkaar, door belangeloos goed te doen voor mensen die dit kunnen gebruiken.

Vijfentwintig jaar lang heb ik dit alles geprobeerd te doen in het onderwijs, maar toen mijn twee fantastische zonen op eigen benen konden staan, ben ik gaan zorgen voor kinderen in ontwikkelingslanden. Via voorlichting over hun problematiek, via bezoeken en fondsenwerving voor hun noden, maar ook in het dagelijks bestuur én de raad van toezicht van Unicef.

Wat ik in die jaren vooral geleerd heb, is dankbaar te zijn voor de rijkdom, de kennismogelijkheden en de goede gezondheidszorg in ons eigen land.

In 2005 zijn mijn man, reeds gepensioneerd, en ik in het mooie Twente gaan wonen, waar we ons leven in dienst konden gaan stellen van onze leeftijdgenoten.

Wat hoorde ik daar mijn hart toen zeggen?

“Blijf dicht bij mij en jezelf, strek je hand uit naar de toekomst en laat los wat je verdriet heeft gedaan. Haal uit het leven wat er nog in zit aan vriendschappen, (mantelzorg)ondersteuning van andere mensen en blijf kennis vergaren!”

Dit bracht mij via welzijnsorganisaties, ouderenbonden en nieuwe studies naar de opleiding Toegepaste Gerontologie op Windesheim in Zwolle, waar ik gastlessen mag geven en studenten op hun verzoek mag bijstaan.

Ik herken het Geluk, dat mijn moeder mij heeft geleerd te zien; ik kan nu nog met een warm hart zeggen, dat mijn leven één groot feest is, ondanks ziekte en verdriet door het verlies van vele dierbaren. Het mooiste wat me kan overkomen is dan ook de vraag van mijn kinderen en kleinkinderen, of van mijn studenten:

“(Oma) Ria, vertel nog eens over morgen……….”